‘Je wilt voor je kind toch de beste omgeving’
Middenin haar studententijd gooide plotseling hersenletsel het leven van studente Anne overhoop. Na een lange omweg vonden haar ouders in het Daan Theeuwes Centrum de plek die voor hun dochter nodig was om haar zelfstandigheid te herwinnen.
Revalidatie voor Anne
‘Anne was gezond, druk met haar studie in Wageningen, kortom alles ging lekker. Tot zij zich op een dag niet goed voelde. In het ziekenhuis in Rotterdam bleek zij een cavernoom in de hersenstam te hebben die was gaan bloeden. Twee dagen later volgde opnieuw een bloeding. Daarop werd ze overgebracht naar het gespecialiseerde Erasmus MC. Anne zou moeten worden geopereerd, maar het gebied moest daarvoor eerst tot rust komen.
Van een vrolijke studente was Anne plotsklaps veranderd in een onzeker en angstig vogeltje. Ze had moeite met bewegen, haar zicht was aangetast en ook op andere fronten was er schade. Liggend op een bed in de serre telde ze de slopende dagen tot de operatie af. We wisten dat deze niet zonder gevaar was omdat de getroffen plek in de hersenen moeilijk bereikbaar was. De operatie slaagde technisch gezien, maar wel met enkele complicaties.
Toen revalidatie op tafel kwam, werden we verwezen naar een bekend centrum. Wat we daar aantroffen, vonden we echter verre van een geschikte omgeving voor Anne. Te groot, te massaal, hoge leeftijden. Dat er geen mogelijkheid was om als familie te blijven slapen, voelde ook niet prettig. Anne had een grote behoefte om ons en haar twee zussen om haar heen te hebben.
Onze keuze viel daarom op een andere kliniek, iets verder van huis. Een nieuw centrum met individuele kamers. Qua leeftijd en soort letsel was Anne echter nog steeds een eenling. De therapie bleef bovendien beperkt tot korte oefenblokken. Niet waarop onze dochter had gehoopt. Zij kon niet wachten om er vol voor te gaan.
Daan Theeuwes Centrum
Onderwijl hadden we op internet het Daan Theeuwes Centrum gevonden. Dat is wat voor Anne, dachten we meteen. Hier zou ze andere jonge mensen treffen die in hetzelfde schuitje zaten. Ook de aanpak – alles eruit halen wat mogelijk is – sprak erg aan. Na bijna twee maanden was er een plekje voor haar vrij en startte ze met een intensief intern traject met vijf dagen per week therapie. Met maar één doel: terug naar Wageningen en studeren. Een hele uitdaging.
In het Daan Theeuwes Centrum vonden we de warme deken die Anne en wij als familie zo nodig hadden. Je wenst voor je kind immers een heel liefdevolle en aandachtsvolle omgeving. Al op de eerste dag was er een kennismaking met alle therapeuten en was er een goed gevoel. Samen met hen heeft Anne keihard gewerkt aan het verbeteren van alle functies. Wat haar verblijf extra waardevol maakte, is de aandacht voor wat het letsel mentaal teweeg heeft gebracht. De therapeuten hebben Anne ontzettend goed geholpen bij de verwerking van haar angsten en onzekerheid. We hebben haar echt zien opbloeien.
Na vijftien maanden was Anne zover dat ze afscheid kon nemen van het Daan Theeuwes Centrum. Het was een jaar eerder ondenkbaar geweest dat ze haar studentenleventje weer helemaal zou kunnen oppakken, maar het is gelukt. Ze kan voor zichzelf zorgen, heeft haar vrienden om zich heen en gaat haar studie afmaken. We hebben onze oude Anne bijna terug. We zullen het nooit met stelligheid kunnen zeggen, maar we denken dat ze zonder de specialisten van het Daan Theeuwes Centrum niet had gestaan waar ze nu is.’